Oké, ik moet jullie wat bekennen. Vegan zijn is niet makkelijk als je zwanger bent. Integendeel. Waar ik vroeger uitschreeuwde dat ik nooit anders zou doen, snakt mijn lichaam nu echt naar eitjes en kaas. Niet alleen vegan door het leven gaan is ingewikkeld, ook suikervrij én koolhydraatvrij eten wordt er niet makkelijker op.
Om te beginnen denken mensen dat dat baby'tje in je buik zwaar honger lijdt, als je zelf een beetje met je eten bezig bent. Dit leidt tot ware offerandes van pistoleetjes en koffiekoeken. Hard to say no... Want was je alleen écht vegan en was suikervrij slechts een optie? De grenzen in mijn hoofd leken steeds vager en vager te worden.
Ik raakte een beetje de draad kwijt. Hoe zat het nu weer met m'n voeding een jaar geleden? En waar zijn mijn schema's? Mijn menu-boekje? Mijn planningen? Help!
Ik beken. Het liep mis. Het liep soms héél erg mis. Hoewel mijn gewicht niet heel veel aan de stijgende kant is, voel ik me een pak minder strak. Oké, oké, ik ben zwanger... En dan wordt je buik dikker. En rond. Maar dat heeft niets met m'n billen te maken. Of m'n bovenarmen. Néé, dat is alleen de schuld van mezelf. Face it. Waar zit die strenge stem toch? Is dat waar sommige afvallers mee worstelen? Ja, ik vermoed van wel. En... ja, ik dus ook. Harder dan ooit. En dan komt de Vegan Challenge. Op 1 april officieel. Net op tijd. Ik ben er zo klaar mee. Klaar met alle rommel, alle gemanipuleerde rommel uit onze voedingsindustrie. En daarom is voor mij deze start weer helemaal net op tijd.
1 April is sneller dan je denkt... Amper 5 dagen vanaf zondag. Dat wil zeggen dat je tot vrijdag hebt om je chocolade paaseitjes op te eten -als je die al hebt-. Heb je ze niet, prima. Houden zo.
Samen met jullie, wil ik zo graag dit knallend avontuur aangaan.
Nu, wat is de Vegan Challenge precies? Eigenlijk is het héél simpel. Vanaf 1 april eet je géén dierlijke producten meer. Daarmee bedoel ik vlees, vis, gevogelte, melkproducten, honing, kazen, dierlijke stremsels én eitjes. Uiteraard zijn er addertjes zoals gelatine, weipoeder, melkpoeder,... Die vaak verwerkt zitten in kant-en-klare-producten zoals chocolade. Ook zijn E-nummers af en toe van dierlijke oorsprong.
Enige voorbereiding is dus écht op z'n plek! Anders ga je -sowieso- de mist in.
Voor mij betekent de start van de vegan-challenge nog véél meer dan opnieuw met een schone lei beginnen in plant-based-land. Ook suiker wordt genadeloos vermeden. Niet meer. Geen grammetje. Suikervrij door het leven gaan is echt zo bevrijdend. Je voelt je -en dat meen ik echt- een nieuw mens. Ik kijk nu al uit naar dat lijf dat me te wachten staat over 3 weken. Bruisend, believe me.
Vorig jaar richtten we met HandsOffMyFood een facebookgroep op, die samen doorheen de Vegan Challenge ging. Wat een aanhangers hadden we toen! Het lijkt niet veel, maar 51 mensen probeerden 1 maand lang géén dierlijke producten te gebruiken. Ik rekende, toen ik de groep openbaar maakte, op een stuk of 7.
Mijn vertrouwen is dus héél erg groot in jullie foodies, dus ik bekogel jullie alvast met wat handigheidjes om heelhuids door deze uitdaging te spartelen. Ready, set, go!
Mythe 1: Vegans eten alleen... eh...ja...eh...groenten?!
Sla, tomaten, sla, tomaten, komkommer, sla. Nope, zet het uit je hoofd. Deze blog is voor 80% vegan en believe me...er staan zovéél heerlijke recepten op! Uiteraard gebruiken we vaak sla en tomaten als ingrediënt, maar eh... Ik heb zoveel liever wat meer tasty ingrediënten! Smeersels voor je boterham, pastagerechten, stamppotjes... Wat je maar wil, je vindt het sowieso ergens op het net -en liefst op onze blog, uiteraard-.
Dus, doe even easy. Niet teveel stress. Vegans eten super veel. Alles eigenlijk, zo lang er geen diertje in de buurt is gekomen. En, dat is toch best wel wat.
Mythe 2: Vegan worden is pure aanstellerij. Waarom zou je je eitje laten?
Het is een beetje gek in het begin. Zeker als je, -en daar had ik wel even geluk mee- de boel niet op een blog kan typen en kan uitschreeuwen tegen je hele kennissenkring. Iedereen, -IEDEREEN-, zal je vragen waarom je gisteren dat hardgekookt eitje nog wél opat, en vandaag er een beetje twijfelend je neus voor op haalt. Mensen willen weten waarom. Zijn ze dan echt zo vreselijk als ze wél een kaasje eten? Nadien zullen ze zeggen dat je extreem bent. Of je aanstelt. En dan kan je je laten overtuigen. Je kan vriendelijk lachen en zwijgen. Of je kan in discussie treden. Ik raad je absoluut de tweede optie aan.
Je kan ook gewoon héél goed nadenken waarom je dit wil doen? Waarom wil je vegan worden? Mensen hebben het me talloze keren gevraagd. Mijn mening hierover is simpel en kort. Ik was zeer strikt in mijn veganisme omdat ik de rommel niet meer in m'n lijf wilde. De gemanipuleerde, volgepropt-met-medicijnen-producten uit de voedingsindustrie. En ja, dan heb je ergens een lijn te trekken. En ja, dan heb je dus ook de eitjes uit je eigen tuin niet meer te eten. Of de honing van je broer, imker. Want dat is nu eenmaal de grens die je neemt. Neem een duidelijk standpunt in en wees eerlijk. Niets is zo bediscussieerbaar als een hoop gestuntel en een onduidelijk argument.
Mythe 3: Bye bye sociaal leven. Bye bye gemakkelijk eten.
Veranderingen zijn niet zo simpel. Plots zijn al die zaken die je eens zo normaal vond om te eten een heleboel ingewikkelder geworden. Zo zit er in gezonde chocolade toch nog steeds melkpoeder en bevat hummus uit de winkel ook echt héél vaak ei. Je zal dus je vertrouwde producten moeten vervangen door -al dan niet zelfgemaakte- homemade alternatieven.
Ook op restaurant gaan is een beetje ingewikkelder dan daarvoor. Maar, het went. De eerste keer een resto opbellen om de vegan-opties te checken is een beetje stom. Je voelt je echt een geitenwollensokken-mens. Maar geloof me, ze hebben echt al vreemdere vragen gekregen. Echt. Geen eitje op je salade leggen, vinden ze echt géén punt.
De vraag is niet of je sociaal leven er echt onder zal lijden, wel of jij de moeite wil doen om deze challenge tot een goed einde te brengen. Na die maand ben je trouwens zo geroutineerd, dat het best meevalt. Of zelf beter, dat je het ook gewoon gewend bent geraakt.
Do's and don'ts:
- Zet het even op je facebookpagina. Klaar. De wereld weet het en niemand kan ooit zeggen dat 'ze het niet wisten', want...Je weet nu al dat er een heleboel reacties op zullen komen. En emoticons. En vraagtekens. Tja.
- Zorg dat je altijd, altijd, altijd voorbereid bent! Bel restaurants waar je gaat eten op en vertel hen dat je geen dierlijke producten eet. Vertel het als je alleen bent, aan de telefoon. En niet aan de ober die je bestelling opneemt, aan de tafel. Je zal je een ontzettende aansteller voelen en snel toegeven aan dat 'vegetarisch alternatief' op de kaart. Maar dan ben je niet vegan. Nope. Neen. Duidelijkheid maakt het gewoon makkelijker. Heb je een vaste lunchplek? Ga het de kok even persoonlijk uitleggen. Zo heb ik bijvoorbeeld een eigen vakje 'soep' in de diepvriezer in een bistro in m'n dorp. Ze weten dat ik minstens één maal per week kom en vonden het een kleintje om wat soep-met-groentebouillonnetjes in te vriezen. Iedereen blij want ik kan er nog steeds lunchen en consumeren!
- Voel je de stress bij vrienden en familie als 'jij mag komen dineren'? Neem je eigen eten mee of nodig mensen gewoon zelf uit. Voel je vooral niet schuldig, vaak zullen gastheer of gastvrouw opgelucht adem halen, dat ze voor jou niets speciaals hoeven te doen.
- Dwing niemand wat op. Jij bent veganist. Niemand anders hoeft dit te doen. Niemand hoeft de wereld te redden.
En oh ja, nog een laatste dingetje. De Vegan-Politie bestaat gelukkig niet. Heb jij zin in een eitje van je eigen kipjes? Doen. En heb je echt de heerlijkste pasta-schotel met kaassaus voor je neus? Tja... dan moet je gewoon even doen wat je buik je zegt. Enkel als je echt wil, lukt het je. Dus gaat het niet om 'wat je niet meer mag eten', maar om 'wat je niet in je lijf wil'. En. Ik ben zwanger. Ik mag alles eten, op rauw vlees na, maar ik wil het niet meer in m'n lijf. Voor mij start de vegan-suikervrije-challenge dus gewoon morgenochtend. Op Pasen. Jeetje.
Iemand een dopeitje?
